Sonunda

Ölüme kapamış gözlerini gün ışığına sessizce açtı, buğulu bakışlarla etrafı süzdü, merhamet vardı gözlerinde. İçinde yıkıldığı harabeden ayrılmanın mutluluğu, sıkıcı Hogwarts ritmine girmenin burukluğu vardı içinde, onu geçirecek bir annesinin bile olmamasının nefreti. Etrafa baktı gözlerini kapatmadan, sinirlendi, kalktı ve aynaya doğru yanaştı. Yüzündeki kömür izlerini su şişesinin dibinde kalan damla kadar suyla sildi, tokasını saçına bağladı ve aynadaki acınacak görüntüsüne güldü ve kendini çektiği sineden kalkarak yola koyuldu.

Etrafındaki insanlara bakıyordu. Annesinin elini sımsıkı tutmuş, bırakmayı göze alamayan çocuklar gözlerindeki nefreti ateşlendirdi, gözünden damla damla yaşlar geliyordu, yüzündeki kömür izlerini siliyordu. Herkes ona şaşkın bakışlarını çevirmişti oysaki bunlar onun umrunda bile değildi. Sessizce King's Cross Tren İstasyonuna gitti.

Trene buğulu gözlerle girdi ve hemen yerine oturdu, annelerine el sallayan çocuklara bakıyordu, ağlayan I. Sınıf öğrencilerine. Şapşallığın sınıf tanımadığı kişilere, annelerin el salladığı çocuklarına bakıyordu ağlamaklı gözlerle. Ve geride bıraktıklarına baktı, sessizce.