Gecenin Karanlığında.

Kötü bir kâbus gördüğümü düşünüyordum, lanet bir kâbus. Hepsi boşunaydı, bütün çabam tamamıyla boşunaydı.
Kalbim ağrıyordu. Koşmaktan kan ter içinde kalmıştım, kaçmaktan. Acımasızca yüzüme vurulan hatalardan, peşimi bırakmayan anılardan kaçmaktan… Bu zaman kaybından başka bir şey değildi.
Kaçmak… Acılardan kurtulma mekanizmamdı. Ne zaman başım sıkışsa bu lanet olası kayalıklara geliyordum. Hayır, burası benim sığınağımdı.
Başımı kayıtsız bir şekilde ağacın gövdesine yaslamış, dertlerimden arınmaya çalışırken düşündüklerim bunlardı.
Otların arasında bir çocuğun başını okşuyormuş gibi gezinen parmaklarım buruk bir acıyla kavruldu. İçgüdüsel bir refleksle elimi hızla göğsüme doğru çekip yayıldığım yerden doğruldum.
Ah, gerçekten harika… Doğa da bana işkence ediyor. Şimdi fazlasıyla kibirliydim işte, fazlasıyla küstah. Bunu saklamak imkânsızdı.
Sırf bir şeylerle meşgul olmak için çantamı elime aldım ve karıştırmaya başladım. Ve en büyük düşmanımı gördüm, ayna. Yüzüme tiksinti dolu bir ifade yerleştirdim ve kendime bakmaya başladım. Yüzümle çelişen tek şey, korku dolu gözlerimdi. Bana daha fazla acı veren bir şey olabileceğini sanmıyordum.
Gözyaşlarımın, sonsuz pınarlardan akarmışçasına sabırlı bir şekilde sert kayalıkla buluşmasını izledim. Kendim doğanın bir parçası gibi hissediyordum. Bir kuş kadar özgür, kanatlanıp uçmak geliyordu içimden, denizin üzerinden usulca. Tüm acıları arkamda bırakarak…
Bulunduğum yeri terk etmek ve gerçeküstü düşüncelerimden kendimi soyutlamak için ayağa kalktım. Fakat buna bile mecalim yoktu. Başım döndü, tüm görüntüler bir buğu perdesinin arkasına saklandı. Ve uzaklardan, çok uzaklardan şaşkın bir yüz belirdi.
Olanlar bunlardı, peki olacaklar?

Kız yere yapışmış bir vaziyette başını hafifçe kaldırmış bana bakıyordu. Rüzgarda uçuşan kızıl saçlarımı dikkatli izliyor ve hala gözlerinden acıyla yaşlar süzülüyordu. Daha fazla dayanamadım ve yanına koştum. Kız acı içinde kıvrılıyordu ve gözlerinden hala yaşlar akıyordu. Yarı baygın gibiydi. Her ne olursa olsun bir Gryffindor olsada anlamıyordum... Bir şekilde ona çekiliyordum. Gözlerimden yaşlar aktığını bile daha yeni farkediyordum. '' Uyan, lütfen uyan ! '' diye bağırıyordum ona. Kollarımda çırpınan güzeller güzeli bir bedenle yüzüne bakıyor ve yaşlarını siliyordum. Delirecektim, ölmesine göz yumamazdım. Hem ona neler oluyordu, bunu bilmemek daha da çok paniklememe neden oluyordu. Ve daha fazla direnemeyen güzeller güzeliği kız kollarımda bayıldı. Çığlık atıp, delicesine ağlarken bacaklarımın arasında o yılan yeniden süründü. '' Sakiin ol, aklını kullan ve odaklan. O iyileşecek Dess. Yapman gerekeni biliyorsun, kafanın içinde bir yerlerde. '' dedi işte o aynı dilde. '' Peki ya kafamın içinde ki ne?! Bunu bilmiyorum, bilmiyorum! '' diye bağırdım ona karşı aynı dille. '' Biliyorsun Dess, odaklan, sadece odaklan. '' dedi aynı dille ve yanımdan sürünerek uzaklaştı.

Neyi biliyordum?! Kafamın içinde ne vardı, ne yapacaktım ben bu kızla?! Kollarımda yatan güzel kıza baktım ve odaklanmaya çalıştım. O haklıydı, odaklanmalıydım. Bir anda yine o bilmediğim kelimeleri fısıldadım ve kız yavaşça gözlerini açtı. '' Beni nasıl uyandırdın? '' dedi titrek bir sesle. Gözlerimden akan yaşları elimin tersiyle sildim ve kısık bir sesle '' Büyü herzaman işe yarar. '' dedim. Meraklıca baktı, belki bunu nasıl yaptığımı soracaktı ama bende bilmiyordum ya doğrusu. '' Sen bir Slytherinsin '' dedi beni süzerek. '' Evet, bilmiyordum sağol. '' dedim ukala bir sesle. Bütün bunları yaşadıktan sonra onun bir Gryffindor benimde Slytherin olmam umurumda gibi gözüken bir havam mı vardı? '' Ama sen ağlıyorsun. '' dedi şaşkın bir sesle ve suratıma baktı. Hemen kendimi toplarlayıp gözlerimde ki yaşları sildim ve oturduğum yerden kalktım. '' Hey Kızıl ! Biraz oturmaya ne dersin? '' diye bağırdı arkamdan ve yüzümü ona döndüm. Kızıl, bunu sevmiştim doğrusu hemde çok. Hala kötü gözüksede güzelliğini koruyan güzel kıza gülümsedim ve '' Elbette. '' diyerek yanına oturdum.