Ölüme Sarılmak

Konu: Ölüme Sarılmak Ptsi Nis. 12, 2010 11:41 am

Tanrı sadece kutsanmışlara uzatır elini,
Lanetlenmişlereyse çevirir sırtını,
Kendisi lanetlenmemiş gibi, lanetlememiş gibi.

" Ne istiyorsun lanet olası. "
Ölüme sarılmışcasına sımsıkı gözlerini açtı, gözünden zerre tanesi kadar küçük, ince bir ip kadar narin bir damla alımsı yanaklarından aşağı süzüldü, pişmancasına. Sanki daima orda durup etrafı gözetlemek istercesine, etrafı yaşamak istercesine. Hayatını devam ettirmek istercesine aktı, kendi sinesine çekildi ve yerine yenileri geçti, daha yenileri, daha gençleri. Soluk gri gözleriyle karşısında duran lila, pembe karışımı elfe baktı, öylesine güzel görünüyordu... Öylesine yaşam dolu, hayatı anlatıyordu, görünmemiş bir perde arkasındaki şehveti, biraz mutluluğu. Gözlerinde pişmanlık vardı, umutsuzluk ve birazda merhamet. Uzun uzun gözlerini diktikten sonra, tekrar bir yaş damlası aktı solmuş yüzünden. " Özledim, mutluluğumu. "

Karşısındakinin ona kahkahalarla güldüğünü gören gözleri, gördüğü ihtişama hayran kaldı, kendinde sadece karanlığı görüyordu, ölümü ve acıyı. Öylesine siyahtı ki, öylesine soluktu, kendine gelen ışığı hissetti, şehveti. Buğulu gözlerle bakmaya devam etti, elleri titriyordu karşısında. " Sen, lanetlisin. " diyerek bir kahkaha daha duydu, " Evet, biliyorum. " dercesine salladı kafasını. Tüm umudu yıkılmıştı bir harabede. Karşısında duran şehvetin gidişini izledi bir süre, kafasını kımıldatmadan. İçindeki güneş, yerini tekrar kara bulutlara vermişti, kafasını kaya parçasına koydu, tekrar karanlığına sarıldı.